Gilles Villeneuve Tribute στην 1/20

Ήρθε η ώρα να συνεχίσω το αφιέρωμα μου στον Gilles Villeneuve, περνώντας ουσιαστικά στο κύριο μενού αυτού, με την κατασκευή όλων των μονοθεσιών που οδήγησε ο «αεροπόρος» ή «τζόκευ» Γαλλοκαναδός.
Το πρώτο μέρος του αφιερώματος κάλυψε - καλύπτει τα αγωνιστικά αυτοκίνητα, εκτός F1 που έτρεξε ο Gilles. Περισσότερα μπορείτε να δείτε εδώ : scalewheels-gr.com/index.cgi?board=wip1&action=display&thread=273.

Ο Villeneuve ξεκίνησε την καριέρα του από τους αγώνες με snowmobiles και την Formula Atlantic. Το 1976 σε ένα μη πρωταθληματικό αγώνα της Formula Atlantic στο εξωτικό Trois-Rivières, ο μικρόσωμος Καναδός νίκησε τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή James Hunt (και άλλους πρωτοκλασάτους πιλότους της F1). Όταν επέστρεψε στη Ευρώπη, ο Hunt πρότεινε στον team manager της Mclaren, Teddy Mayer, να δώσουν μια ευκαιρία στον Villeneuve, εντυπωσιασμένος από την οδήγηση του… Ο Gilles στον συγκεκριμένο αγώνα ουσιαστικά σταματούσε την υπερστροφή πάνω στις μπαρίερες, κερδίζοντας σε φόρα σε σχέση με τους αντιπάλους του… Και η ευκαιρία ήρθε στο Βρετανικό gp του 1977, όπου η Mclaren του εμπιστευτηκε μια παλιά M23, με την οποία κατατάχτηκε 9ος στα δοκιμαστικά (ανάμεσα στους Hunt και Mass με την νέα Μ26). Στον αγώνα τερμάτισε 11ος, αφού έμεινε 2 γύρους στα πιτ με μηχανικό πρόβλημα… Στο ενδιάμεσο πρόλαβε να ανέβει 4ος, πριν «κτυπηθεί» από υπερθέρμανση του κινητήρα… Αλλά, στην Mclaren δεν του πρόσφεραν μονοθέσιο για το 1978 και τον Αύγουστο του 1977 ταξίδεψε στο Maranello, όπου ο Γερος πρόσφερε στον 'piccolo canadese’ τη θέση του αποχωρήσαντος Lauda. Ο Enzo Ferrari επικρίθηκε πολύ για την επιλογή αυτού του άπειρου και ζημιάρη νεαρού, αλλά η ιστορία τον δικαίωσε :
«Κάποιοι άνθρωποι τον αποκαλούσαν αεροπόρο, και ήταν οι ίδιοι οι οποίοι τον θεωρούσαν τρελό. Από τη μέρα που ξεκίνησε τους αγώνες, δέχθηκε σκληρή κριτική. Και εγώ δέχθηκα κριτική γιατί τον προσέλαβα. Παρ' όλα αυτά εγώ τον συγκρίνω με τον Nuvolari. Ήταν ένας Πρωταθλητής, ένας πραγματικός μαχητής. Ήταν ένα δώρο στον κόσμο και έφερε ακόμα μεγαλύτερη δόξα στη Ferrari. Τον αγαπούσα», είχε πει ο «Commendatore».

Ο Villeneuve ήταν 27 ετών έκανε το ντεμπούτο του στη Formula 1, στη Μ. Βρετανία, στον πρώτο και μοναδικό αγώνα που έτρεξε με μονοθέσιο που δεν ήταν κατασκευασμένο από την Scuderia. Συνολικά πήρε μέρος σε 67 GP και κέρδισε έξι από αυτά. Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι τις περισσότερες φορές αγωνιζόταν με αυτοκίνητα πολύ χαμηλού επιπέδου. Κατά τη διάρκεια της σύντομης καριέρας του οδήγησε μόνο για λογαριασμό της Ferrari πλην του πρώτου του αγώνα το 1977 στο Silverstone όπου έτρεξε με την McLaren/Ford M23.

Η πορεία του Gilles Villeneuve στην F1 με μια ματιά :
Aγώνες: 67
Νίκες: 6
1978 / GP Καναδά
1979 / GP Ν. Αφρικής
1979 / GP Δ. ΗΠΑ (Long Beach)
1979 / GP Α. ΗΠΑ (Watkins Glen)
1981 / GP Μόντε Κάρλο
1981 / GP Ισπανίας

Pole positions: 2
1979 / GP Δ. ΗΠΑ (Long Beach)
1981 / GP Σαν Μαρίνο

Ταχύτεροι γύροι: 8
Βαθμοί στο πρωτάθλημα: 107
Podiums: 13
Πρώτος αγώνας: 1977, GP M. Bρετανίας με McLaren/Ford M23
Τελευταίος αγώνας: 1982, Σαν Μαρίνο με Ferrari 126C2

Θέσεις στο Πρωτάθλημα:
1978 / 9ος με 17 βαθμούς
1979 / 2ος με 47 βαθμούς
1980 / 14ος με 6 βαθμούς
1981 / 7ος με 25 βαθμούς
1982 / 15ος με 6 βαθμούς

Οι αριθμοί αυτοί δεν λένε και πολλά… Όσοι είδαν τον Villeneuve να αγωνίζεται στην εκρηκτική, έντονη και σύντομη ιστορία του Γαλλόφωνου Καναδού στην F1, δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ. Ο διάδοχος του Tazio (όπως ήταν καταχωρημένος στη συνείδηση του Commendatore), διατηρούσε καθαρόαιμα στοιχεία από τις γενιές του μεσοπόλεμου. Ήταν ένα είδος αγωνιστικού αταβισμού και οι πιθανότητες να έχει ένα ειρηνικό τέλος ήταν εξαιρετικά περιορισμένες. Ο Gilles ήταν ένας τύπος που δεν «μεταβόλιζε» τη ζωή. Θα τρομοκρατούσε τους εργαζόμενους στη Scuderia καθώς χαμογελώντας πλασάριζε την όποια στραντάλε Ferrari του την ώρα που περνούσε την πύλη του Fiorano. Θα γυρνούσε στην πίστα με ανάποδα και κλαταρισμένο λάστιχο. Ήταν το υπόδειγμα του παρορμητικού, του ατρόμητου, εκείνου που δεν περιορίζεται.
Gilles Villeneuve…, o κορυφαίος.