Lancia Beta Montecarlo Turbo Gr.5 1980 – MFH 1/12
May 3, 2020 21:58:03 GMT 2
Post by gtziaf on May 3, 2020 21:58:03 GMT 2
Η πιο σημαντική ώρα είναι τώρα... 
και δεν είναι άλλη απ΄ τον διάκοσμο της βέτας. 
Αρχικά, έπρεπε να βαφτεί μπλε. Η επιλογή της απόχρωσης ξεκίνησε ως μια πονεμένη διαδικασία έρευνας και αναζήτησης. Αφού ρώτησα απ΄ Ιταλούς μάστερ, κόσμο σε σχετικό φόρουμ και σελίδα για τη beta στο FB, έναν καροτσέρη που φτιάχνει body kit stratos και beta για το ktm x-Bow και είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν, τον Μπρίβιο της ΚΜΡ που φτιάχνει decals για τη συγκεκριμένη και όποιον άλλον τέλος πάντων θεωρούσα σχετικό, δεν έγινα πολύ σοφότερος. Κάπου εκεί απευθύνθηκα στη ZP, η οποία μου έστειλε ένα χρώμα, το οποίο όταν το δοκίμασα σε ένα καπό από μια clk, ήμουν 90% βέβαιος ότι ήταν λάθος. Για την ιστορία η απόχρωση που μου έστειλαν, ταιριάζει με μια πρόσφατη ανακατασκευή του αυτοκινήτου από ένα γνωστό οίκο. Σε σχετική επικοινωνία, οι τύποι διερύγνυαν τα ιμάτια τους ότι είναι σωστοί, έχουν κάνει ερευνά κλπ αλλά οι περισσότερες φώτο εποχής, δεν τους επιβεβαιώνουν. Κάπου εκεί, πιο ζαμάν φου από το πελεκάνο όταν κοιτάει το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη, και μετά από εσωτερική αναζήτηση (ποιος είμαι, που πάω κλπ) αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τελικά το χρώμα της ZP, κυρίως γιατί μου άρεσε σαν απόχρωση. Μιλάμε για επιστημονική προσέγγιση.
Στα διαδικαστικά του βαψίματος, τα κομμάτια βάφτηκαν ξεχωριστά και στο τέλος συναρμολογήθηκαν με τις γνωστές καρφίτσες και όπου ψεκάστηκε ένα συνολικό χέρι, για να μην υπάρχει διαφορά στην τονικότητα.
Και μετά άρχισε ο Γολγοθάς των χαλκομανιών, οι οποίες ήταν ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου για την κατασκευή, εξαιτίας των απείρων προβλημάτων που αντιμετώπιζε όποιος ασχολήθηκε με τα decals των Ιαπώνων. Ξεκίνησα προσεκτικά με δοκιμή στο προαναφερθέν καπάκι της clk, με ενθαρρυντικά σημάδια.
Με το ηθικό, ανάλογο με του Ζαγοράκη, όταν κάνει τριπλά στον Λιζεραζού, πριν βγάλει τη σέντρα, όρμισα στο γήπεδο. Τρεις μέρες φουλ δουλειάς, (οχτάωρο, ένσημα μέχρι και στο Εργάνη με δήλωσα) αργότερα, είχαμε αποτέλεσμα. Δεν ήταν εύκολη διαδικασία, αφού υπήρχαν 10άδες λωρίδες, κάποιες παράλληλες, κάποιες όχι, και όλες αυτές είναι αλληλοεξαρτώμενες με τα διάφορα τμήματα του αυτοκινήτου. Αλλά, οι χαλκομανίες τελικά, συμπεριφέρθηκαν πολύ καλά, χωρίς πολλά δράματα και χωρίς ούτε ένα σπάσιμο. Μάλλον στάθηκαν τυχερός και ήταν καλή παρτίδα.
και δεν είναι άλλη απ΄ τον διάκοσμο της βέτας. 
Αρχικά, έπρεπε να βαφτεί μπλε. Η επιλογή της απόχρωσης ξεκίνησε ως μια πονεμένη διαδικασία έρευνας και αναζήτησης. Αφού ρώτησα απ΄ Ιταλούς μάστερ, κόσμο σε σχετικό φόρουμ και σελίδα για τη beta στο FB, έναν καροτσέρη που φτιάχνει body kit stratos και beta για το ktm x-Bow και είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν, τον Μπρίβιο της ΚΜΡ που φτιάχνει decals για τη συγκεκριμένη και όποιον άλλον τέλος πάντων θεωρούσα σχετικό, δεν έγινα πολύ σοφότερος. Κάπου εκεί απευθύνθηκα στη ZP, η οποία μου έστειλε ένα χρώμα, το οποίο όταν το δοκίμασα σε ένα καπό από μια clk, ήμουν 90% βέβαιος ότι ήταν λάθος. Για την ιστορία η απόχρωση που μου έστειλαν, ταιριάζει με μια πρόσφατη ανακατασκευή του αυτοκινήτου από ένα γνωστό οίκο. Σε σχετική επικοινωνία, οι τύποι διερύγνυαν τα ιμάτια τους ότι είναι σωστοί, έχουν κάνει ερευνά κλπ αλλά οι περισσότερες φώτο εποχής, δεν τους επιβεβαιώνουν. Κάπου εκεί, πιο ζαμάν φου από το πελεκάνο όταν κοιτάει το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη, και μετά από εσωτερική αναζήτηση (ποιος είμαι, που πάω κλπ) αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τελικά το χρώμα της ZP, κυρίως γιατί μου άρεσε σαν απόχρωση. Μιλάμε για επιστημονική προσέγγιση.
Στα διαδικαστικά του βαψίματος, τα κομμάτια βάφτηκαν ξεχωριστά και στο τέλος συναρμολογήθηκαν με τις γνωστές καρφίτσες και όπου ψεκάστηκε ένα συνολικό χέρι, για να μην υπάρχει διαφορά στην τονικότητα.
Και μετά άρχισε ο Γολγοθάς των χαλκομανιών, οι οποίες ήταν ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου για την κατασκευή, εξαιτίας των απείρων προβλημάτων που αντιμετώπιζε όποιος ασχολήθηκε με τα decals των Ιαπώνων. Ξεκίνησα προσεκτικά με δοκιμή στο προαναφερθέν καπάκι της clk, με ενθαρρυντικά σημάδια.
Με το ηθικό, ανάλογο με του Ζαγοράκη, όταν κάνει τριπλά στον Λιζεραζού, πριν βγάλει τη σέντρα, όρμισα στο γήπεδο. Τρεις μέρες φουλ δουλειάς, (οχτάωρο, ένσημα μέχρι και στο Εργάνη με δήλωσα) αργότερα, είχαμε αποτέλεσμα. Δεν ήταν εύκολη διαδικασία, αφού υπήρχαν 10άδες λωρίδες, κάποιες παράλληλες, κάποιες όχι, και όλες αυτές είναι αλληλοεξαρτώμενες με τα διάφορα τμήματα του αυτοκινήτου. Αλλά, οι χαλκομανίες τελικά, συμπεριφέρθηκαν πολύ καλά, χωρίς πολλά δράματα και χωρίς ούτε ένα σπάσιμο. Μάλλον στάθηκαν τυχερός και ήταν καλή παρτίδα.
