Renault RE20 Turbo 1:12 by Italeri

Ο René Alexandre Arnoux γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου 1948 στο Pontcharra του νομού Isère της Γαλλίας. Αγωνίστηκε επί 12 σεζόν στην Φόρμουλα 1 (1978 έως 1989). Πήρε μέρος σε 165 Γκραν Πρι με 149 εκκινήσεις, κερδίζοντας επτά από αυτά, ανεβαίνοντας 22 φορές στο βάθρο και συγκεντρώνοντας 181 βαθμούς στην καριέρα του. Η καλύτερη κατάταξη του στην βαθμολογία οδηγών ήταν τρίτος το 1977 με την Ferrari.

Η καριέρα του Arnoux ξεκίνησε στην Φόρμουλα Renault και πρώτα μεταπήδησε στην Φόρμουλα 2 το 1974 με την Elf, τερματίζοντας τέταρτος στο ντεμπούτο του στο Nogaro. Το 1975 μεταπήδησε στην Φόρμουλα Super Renault όπου και κέρδισε τον τίτλο. Το 1976, ο Arnoux επέστρεψε στην Φόρμουλα 2 στην ομάδα Martini-Renault με την χορηγία της Elf, κερδίζοντας τρεις αγώνες και χάνοντας για λίγο τον τίτλο από τον Jean-Pierre Jabouille. Κέρδισε ωστόσο το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 1977, οδηγώντας πάλι μια Martini-Renault. Ο Arnoux νίκησε στους αγώνες του Silverstone, Hockenheim, Pau και Nogaro, πράγμα που μαζί με δεύτερες θέσεις στην Enna-Pergusa και στο Estoril του επέτρεψε να τερματίσει με 12 βαθμούς προβάδισμα από τον Αμερικανό Eddie Cheever που οδηγούσε την Project Four Racing του Ron Dennis, και 14 βαθμούς προβάδισμα από τον ομόσταυλό του Didier Pironi.

Ο Arnoux συνέχισε με την ομάδα Martini όταν μεταπήδησε στην Φόρμουλα 1 το 1978. Ωστόσο σε μια ομάδα με ανεπαρκή μέσα για να συναγωνιστεί στα ανώτατα κλιμάκια του αθλήματος, ο Arnoux αδυνατούσε να αναδείξει τις δυνατότητες του και η Martini εγκατέλειψε την Φόρμουλα 1 στην διάρκεια της σεζόν, έχοντας εξαντλήσει τα χρήματά της. Οι καλύτεροι τερματισμοί του Arnoux για την Martini ήταν δύο ένατες θέσεις στο Βέλγιο και την Αυστρία. Απέτυχε να προκριθεί στη Νότιο Αφρική και να προ-προκριθεί στο Μονακό και στην Γερμανία.

Ο Arnoux μεταπήδησε στην Surtees για τους δύο τελευταίους αγώνες της σεζόν, αλλά για μια ακόμη φορά βρέθηκε σε ένα τιμ στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Αντίθετα από τον ιδιοκτήτη της ομάδας, τον John Surtees που είχε κερδίσει το παγκόσμιο Πρωτάθλημα F1 το 1964, το Team Surtees σπάνια βρέθηκε στις πρώτες γραμμές στους αγώνες Γκραν Πρι. Ο καλύτερος τερματισμός του Arnoux γι’ αυτήν την ομάδα, ήταν στον πρώτο από τους δύο αγώνες, όταν τερμάτισε 9ος στο Watkins Glen στο Γκραν Πρι των ΗΠΑ.

Την σεζον του 1979, η εργοστασιακή ομάδα της Renault κατέβασε για πρώτη φορά από την εμφάνιση της στην Φόρμουλα 1, το 1977, δύο αυτοκίνητα. Η μόνη νίκη της χρονιάς για το τιμ κερδήθηκε από τον ομόσταυλο του Arnoux, τον Jean-Pierre Jabouille στο Γκραν Πρι της Γαλλίας στο σιρκουί της Dijon-Prenois, αλλά ο Arnoux κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα χάρη σε μια σκληρή αλλά καλοπροαίρετη μάχη ρόδα με ρόδα με την Flat-12 Ferrari του Gilles Villeneuve για την δεύτερη θέση. Στο τέλος ο Villeneuve θα έπαιρνε την δεύτερη θέση με ελάχιστο προβάδισμα από τον Arnoux. Ο Arnoux άρχισε να αναδεικνύει τις δυνατότητες του στο δεύτερο ήμισυ της σεζόν με τέσσερις τερματισμούς μέσα στους πρώτους 6 (3 φορές στο βάθρο), ενώ η νίκη του Jabouille στη Dijon ήταν και οι μόνοι βαθμοί που κέρδισε αυτός εκείνη τη χρονιά.

Το 1980, ο Arnoux είχε τις δύο πρώτες νίκες του στην Φόρμουλα 1: Η πρώτη ήταν στην πολυαμφισβητημένη πίστα του Interlagos στην Βραζιλία, αλλά η έλλειψη αξιοπιστίας του αυτοκινήτου τον εμπόδισε να παίξει κάποιον ρόλο για τον παγκόσμιο τίτλο, μολονότι βρέθηκε τρεις φορές στην pole position. Η δεύτερη νίκη του ήρθε στον αμέσως επόμενο αγώνα, στην πίστα του Kyalami στην Νότιο Αφρική, όπου ο αραιότερος αέρας στο μεγάλο υψόμετρο έδωσε πλεονέκτημα ισχύος στον υπερσυμπιεσμένο κινητήρα της Renault RE20 απέναντι στους ατμοσφαιρικούς κινητήρες Cosworth των περισσότερων ανταγωνιστών. Στο σημείο αυτό της σεζόν ο Arnoux βρέθηκε για πρώτη φορά να ηγείται στην βαθμολογία του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Δεν θα έχανε την πρώτη θέση μέχρι τον 6ο γύρο, στο Μονακό. Η σεζόν ωστόσο χαρακτηρίστηκε από την έλλειψη αξιοπιστίας του υπερσυμπιεσμένου V6 κινητήρα της Renault, αν και σημειώνονταν ταχεία πρόοδος με τον V6 να αποδεικνύεται πανίσχυρος με σχεδόν 510 bhp (380 kW, 517 PS) ώστε να φτάνει το επίπεδο της Ferrari (και να είναι σημαντικά ισχυρότερος από τους 475 bhp (354 kW, 482 PS) των Ford DFV). Αυτό που γενικά ήταν πρόβλημα για τα Renault ήταν η αναξιοπιστία και η έλλειψη αεροδυναμικής εδάφους. Αν και στη συνέχεια τερμάτισε δεύτερος στο Ολλανδικό Γκραν Πρι στο Zandvoort, τελείωσε την σεζόν στην 6η θέση με 29 βαθμούς, 38 λιγότερους από τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή Alan Jones.

Η θέση του Arnoux έγινε πιο περίπλοκη το 1981 με την άφιξη του Alain Prost στην Renault. Η αντιπαλότητα τους στην πίστα φούντωσε αναπόφευκτα και εκτός πίστας και οι σχέσεις των δύο ανδρών επιδεινώθηκαν, διαιρώντας τον μικρόκοσμο των Γαλλικών μηχανοκίνητων σπορ. Η διαμάχη κορυφώθηκε στο Γαλλικό Γκραν Πρι του 1982 στο σιρκουί Paul Ricard. Οι δύο οδηγοί κέρδισαν για πρώτη φορά στην ιστορία της Renault στην Φόρμουλα 1 τις δύο πρώτες θέσεις, με τον Arnoux να τερματίζει μπροστά από τον Prost. Ο Prost ήταν έξαλλος, θεωρώντας ότι ο ομόσταυλός του δεν ακολούθησε τις οδηγίες της ομάδας που είχαν συμφωνηθεί πριν τον αγώνα, σύμφωνα με τις οποίες θα έπρεπε να παραχωρήσει την νίκη στον Prost, ο οποίος ήταν σε καλύτερη θέση στην βαθμολογία το 1982. Ο Arnoux απάντησε ότι δεν είχαν δοθεί οδηγίες πριν τον αγώνα, και ότι ήταν ελεύθερος να οδηγεί για πάρτη του. Κέρδισε άλλη μια νίκη στο Γκραν Πρι της Ιταλίας στο τέλος της σεζόν. Ήταν επίσης τυχερός που μπόρεσε να βγει σώος από μια σύγκρουση με υψηλή ταχύτητα μετά την απώλεια ενός τροχού, όταν στουκάρισε στην κεκλιμένη στροφή Ταρζάν στο τέρμα της μεγάλης ευθείας στο Ολλανδικό Γκραν Πρι του 1982 , αν και η ορμή του μονοθέσιου ανακόπηκε εν πολλοίς από την αμμοπαγίδα και το φράγμα ελαστικών.

  

Καθώς το δίδυμο Prost - Arnoux είχε γίνει μη βιώσιμο, ο Arnoux έφυγε από την Renault στο τέλος του 1982 για να μεταπηδήσει το 1983 στο άλλο εργοστασιακό τιμ της Φόρμουλα 1, την Ferrari, όπου βρήκε άλλον ένα Γάλλο οδηγό, τον Patrick Tambay. Πριν το Γκραν Πρι του Καναδά, υπήρχαν φήμες ότι η θέση του Arnoux στην Ferrari ήταν επισφαλής. Ωστόσο, μετά από τρεις νίκες στα Γκραν Πρι του Καναδά, Γερμανίας και Ολλανδίας, συναγωνίζονταν για την κατάκτηση του τίτλου μέχρι και τον τελευταίο αγώνα της σεζόν, το Γκραν Πρι της Νότιας Αφρικής, όπου όμως αναγκάστηκε να εγκαταλείψει κι έτσι τελείωσε την σεζόν τρίτος πίσω από τον Nelson Piquet και τον Prost.

Τόσο ο Arnoux όσο και ο Tambay αγαπήθηκαν από τους Tifosi για το σκληρό επιθετικό τους στυλ που σαν αποτέλεσμα έδωσε στην Ferrari το Πρωτάθλημα κατασκευαστών. Η νίκη του Arnoux στο Zandvoort έμελλε να είναι η 7η και τελευταία στην καριέρα του στην Φόρμουλα 1.