Alfa Romeo Tipo 33 1967 ‘Fleron’ – MFH 1/24
Mar 6, 2017 22:44:20 GMT 2
Post by gtziaf on Mar 6, 2017 22:44:20 GMT 2
Πενήντα χρόνια πριν, τον Μάρτιο του 1967, η Alfa παρουσίασε την Tipo 33, που σηματοδοτούσε την επιστροφή της κρατικής, πλέον, μιλανέζικης φίρμας στους αγώνες και το Παγκόσμιο πρωτάθλημα Σπορ Αυτοκινήτων.
Το πρωτότυπο που είχε αρχίσει να κατασκευάζεται από το 1965, φορούσε τον 4κύλινδρο κινητήρα της Ζαγκάτο, αλλά η Autodelta (η επίσημη αγωνιστική ομάδα της Alfa Romeo) έφτιαξε έναν δίλιτρο V8, που στην επονομαζόμενη Periscopica απέδιδε 270 άλογα (το πιο πιθανό νούμερο στις πρώτες εκδόσεις είναι 220-230, σύμφωνα με τη βιβλιογραφία) στις 9600 rpm. Τη μετάδοση αναλάμβανε το κιβώτιο 6 σχέσεων της Colotti και όλη κατασκευή ζύγιζε μόλις 580 κιλά.
Ο Carlo Chiti που ήρθε από την Ferrari είναι ουσιαστικά ο πατέρας της σειράς 33. Στο Μιλάνο συνεργάστηκε με τους Orazio Puliga και Giuseppe Busso στη σχεδίαση ενός ασύμμετρου πλαισίου τύπου «Η» με σωλήνες από αλουμίνιο διαμέτρου 8 ιντσών! Οι δύο πλαϊνοί δοκοί διαπερνούσαν όλο το μήκος στο πάλι, πρακτικά κάτω από τις πόρτες, με στόχο να χαμηλώσει το κέντρο βάρους. Αλλά δεν είχαν σαν μόνη λειτουργία τη στήριξη των αναρτήσεων και του κινητήρα (η οποία φυσικά βρίσκεται πίσω κατά τον διαμήκη άξονα), αλλά έπαιζαν και το ρόλο ρεζερβουάρ!
Ανάμεσα λοιπόν στους δύο αυτές σωλήνες κάθονταν ο οδηγός και υποτίθεται ο συνοδηγός. Όλη η κατασκευή ήταν τόσο χαμηλή που αν δεν ήταν κομμένη η οροφή, το κράνος του οδηγού θα χτυπούσε σε αυτή. Οι αναρτήσεις αποτελούνταν από διπλά ψαλίδια και στα τέσσερα άκρα με αμορτισέρ και ομόκεντρα ελατήρια, ενώ τα φρένα ήταν δισκόφρενα, τα εμπρός εξωτερικά και τα πίσω εσωτερικά – στο κιβώτιο. Οι ζάντες όπως και οι σιαγόνες προέρχονται από την Campagnolo και είναι 13 ιντσών. Τα λάστιχα είναι 8’ τα μπροστά και 9’ πίσω.
Κατά τη διάρκεια της εξέλιξης δοκιμάστηκαν διάφοροι τύποι αμαξωμάτων, αλλά για τη σεζόν του 1967 η ομάδα κατέληξε στο ανοιχτό αμάξωμα με τη χαρακτηριστική εισαγωγή αέρα πάνω από το κεφάλι του οδηγού (εξ’ ου και το προσωνύμιο Periscopica). Σε αυτό ακριβώς το σασί βασίζεται και η πανέμορφη 33 Stradale, ίσως το ομορφότερο τετράτροχο που έχει πατήσει τους τροχούς του, στους δρόμους της γης.
Η παρουσίαση στο Μπαλόκο έγινε στις 6 Μαρτίου και μια βδομάδα μετά (στις 12 του μήνα), η 33 κέρδιζε στην ανάβαση του Fléron, στο Βέλγιο, με τον Teodoro Zeccoli στο τιμόνι. Το Fléron θα ήταν η τελευταία ανάβαση του πρωταθλήματος το οποίο η Ferrari και η Porsche έπαιρναν συνήθως πολύ σοβαρά και ο ανταγωνισμός γενικά ήταν εξαιρετικά δύσκολος. Τελικά, η Autodelta πρόλαβε κι έστειλε 2 αυτοκίνητα στο Βέλγιο, παρόλο που φήμες λένε ότι Chiti ούτε ήξερε καν που έπεφτε το Fléron και πείστηκε για την συμμετοχή, μόνο και μόνο για να προετοιμαστούν για τις 12Η του Sebring, του πρώτου αγώνα δηλαδή του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Στο Βέλγιο η έκδοση με το πιο χαμηλά τοποθετημένο κιβώτιο επικράτησε της 4.5lt Mclaren-Oldsmobile για 0.2 sec, με ρεκόρ ανάβασης. Για να μην χαθεί χρόνος, η ομάδα πέρασε από το Zolder και συνέχισε τις δοκιμές εξέλιξης, πριν επιστρέψει πίσω στο Μιλάνο.
Αλλά, μπορεί το Autosport να έγραφε ότι η 33 ήταν το πιο “exciting” αυτοκίνητο του grid, μπορεί να ήταν ταχύτερο από τις 906 και τις Dino στα δοκιμαστικά του Sebring, αλλά αυτά δεν ήταν ποτέ αρκετά για να κερδίσεις πρωταθλήματα αντοχής, σε τόσο υψηλό επίπεδο. Και η Τίπο 33 ήταν αναξιόπιστη, οπότε όλη η χρόνια κύλησε με προβλήματα και μια 5η θέση στα 1000km του Nürburgring, ως παρηγοριά.
Τα επόμενα χρόνια η 33/2, η 33/3 και φυσικά η 33Τ12, θα επανέφεραν την Alfa στην κορυφή των αγώνων GT , αλλά η αρχή έπρεπε να γίνει με τη μικρή, πανέμορφη και ταχύτατη 33 Periscopica, που θα αποτελέσει το θέμα αυτού του νοσταλγικού WIP.
Το πρωτότυπο που είχε αρχίσει να κατασκευάζεται από το 1965, φορούσε τον 4κύλινδρο κινητήρα της Ζαγκάτο, αλλά η Autodelta (η επίσημη αγωνιστική ομάδα της Alfa Romeo) έφτιαξε έναν δίλιτρο V8, που στην επονομαζόμενη Periscopica απέδιδε 270 άλογα (το πιο πιθανό νούμερο στις πρώτες εκδόσεις είναι 220-230, σύμφωνα με τη βιβλιογραφία) στις 9600 rpm. Τη μετάδοση αναλάμβανε το κιβώτιο 6 σχέσεων της Colotti και όλη κατασκευή ζύγιζε μόλις 580 κιλά.
Ο Carlo Chiti που ήρθε από την Ferrari είναι ουσιαστικά ο πατέρας της σειράς 33. Στο Μιλάνο συνεργάστηκε με τους Orazio Puliga και Giuseppe Busso στη σχεδίαση ενός ασύμμετρου πλαισίου τύπου «Η» με σωλήνες από αλουμίνιο διαμέτρου 8 ιντσών! Οι δύο πλαϊνοί δοκοί διαπερνούσαν όλο το μήκος στο πάλι, πρακτικά κάτω από τις πόρτες, με στόχο να χαμηλώσει το κέντρο βάρους. Αλλά δεν είχαν σαν μόνη λειτουργία τη στήριξη των αναρτήσεων και του κινητήρα (η οποία φυσικά βρίσκεται πίσω κατά τον διαμήκη άξονα), αλλά έπαιζαν και το ρόλο ρεζερβουάρ!
Ανάμεσα λοιπόν στους δύο αυτές σωλήνες κάθονταν ο οδηγός και υποτίθεται ο συνοδηγός. Όλη η κατασκευή ήταν τόσο χαμηλή που αν δεν ήταν κομμένη η οροφή, το κράνος του οδηγού θα χτυπούσε σε αυτή. Οι αναρτήσεις αποτελούνταν από διπλά ψαλίδια και στα τέσσερα άκρα με αμορτισέρ και ομόκεντρα ελατήρια, ενώ τα φρένα ήταν δισκόφρενα, τα εμπρός εξωτερικά και τα πίσω εσωτερικά – στο κιβώτιο. Οι ζάντες όπως και οι σιαγόνες προέρχονται από την Campagnolo και είναι 13 ιντσών. Τα λάστιχα είναι 8’ τα μπροστά και 9’ πίσω.
Κατά τη διάρκεια της εξέλιξης δοκιμάστηκαν διάφοροι τύποι αμαξωμάτων, αλλά για τη σεζόν του 1967 η ομάδα κατέληξε στο ανοιχτό αμάξωμα με τη χαρακτηριστική εισαγωγή αέρα πάνω από το κεφάλι του οδηγού (εξ’ ου και το προσωνύμιο Periscopica). Σε αυτό ακριβώς το σασί βασίζεται και η πανέμορφη 33 Stradale, ίσως το ομορφότερο τετράτροχο που έχει πατήσει τους τροχούς του, στους δρόμους της γης.
Η παρουσίαση στο Μπαλόκο έγινε στις 6 Μαρτίου και μια βδομάδα μετά (στις 12 του μήνα), η 33 κέρδιζε στην ανάβαση του Fléron, στο Βέλγιο, με τον Teodoro Zeccoli στο τιμόνι. Το Fléron θα ήταν η τελευταία ανάβαση του πρωταθλήματος το οποίο η Ferrari και η Porsche έπαιρναν συνήθως πολύ σοβαρά και ο ανταγωνισμός γενικά ήταν εξαιρετικά δύσκολος. Τελικά, η Autodelta πρόλαβε κι έστειλε 2 αυτοκίνητα στο Βέλγιο, παρόλο που φήμες λένε ότι Chiti ούτε ήξερε καν που έπεφτε το Fléron και πείστηκε για την συμμετοχή, μόνο και μόνο για να προετοιμαστούν για τις 12Η του Sebring, του πρώτου αγώνα δηλαδή του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Στο Βέλγιο η έκδοση με το πιο χαμηλά τοποθετημένο κιβώτιο επικράτησε της 4.5lt Mclaren-Oldsmobile για 0.2 sec, με ρεκόρ ανάβασης. Για να μην χαθεί χρόνος, η ομάδα πέρασε από το Zolder και συνέχισε τις δοκιμές εξέλιξης, πριν επιστρέψει πίσω στο Μιλάνο.
Αλλά, μπορεί το Autosport να έγραφε ότι η 33 ήταν το πιο “exciting” αυτοκίνητο του grid, μπορεί να ήταν ταχύτερο από τις 906 και τις Dino στα δοκιμαστικά του Sebring, αλλά αυτά δεν ήταν ποτέ αρκετά για να κερδίσεις πρωταθλήματα αντοχής, σε τόσο υψηλό επίπεδο. Και η Τίπο 33 ήταν αναξιόπιστη, οπότε όλη η χρόνια κύλησε με προβλήματα και μια 5η θέση στα 1000km του Nürburgring, ως παρηγοριά.
Τα επόμενα χρόνια η 33/2, η 33/3 και φυσικά η 33Τ12, θα επανέφεραν την Alfa στην κορυφή των αγώνων GT , αλλά η αρχή έπρεπε να γίνει με τη μικρή, πανέμορφη και ταχύτατη 33 Periscopica, που θα αποτελέσει το θέμα αυτού του νοσταλγικού WIP.
Καλή αρχή και καλή συνέχεια και χαίρομαι που υπάρχουν κι άλλοι που δεν προφταίνουν να τελειώσουν το ένα κι αρχίζουν το επόμενο! 
.
? Και μόνο που τα βλέπω με πιάνει ίλιγγος!!!!!!
