Ducati 1199 Panigale S - 1/12 Tamiya
Nov 29, 2016 22:41:27 GMT 2
Post by gtziaf on Nov 29, 2016 22:41:27 GMT 2
Η Ducati 1199 Panigale S είναι η superbike της ιταλικής εταιρίας με εκρηκτική απόδοση 195hp και βάρος 164kg. Δανείζεται το όνομά της από το προάστιο της Bologna, το Borgo Panigale, όπου βρίσκεται το εργοστάσιο της ιταλικής εταιρείας. Και απλά είναι σέξι… για κάποιους η πιο όμορφη μοτοσυκλέτα που φτιάχτηκε ποτέ, για τους υπόλοιπους απλά μια 916 με φορεσιά 2016, γιατί απλά η 916 δεν ξεπερνιέται.
Η παραγωγή της σηματοδοτεί μια από τις σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία του ιταλικού εργοστασίου, αφού ο V2 μπορεί να παραμένει , αλλά το πλαίσιο χωροδικτύωμα μπήκε στο ράφι για να πάρει τη θέση του ένα νέο αλουμινένιο, δύο δοκών. Στο δίπλα ράφι πήρε θέση κι ο παραδοσιακός ξηρός συμπλέκτης, εις όφελος ενός υγρού, ενώ οι εκκεντροφόροι κινούνται πλέον με γρανάζια. Κοσμογονία…
Κι επειδή οι γνώσεις μου σταματούν εδώ και δεν έχω καμιά δουλειά να μπαίνω στα χωράφια άλλων ορίστε και το σχετικό λινκ με πλήρη τεχνικά στοιχεία. Όρεξη να έχουμε να διαβάζουμε :
www.mrbike.gr/website/Street/Ducati-1199-Panigale-S-2012.html
Και μπορεί να μην είναι η πιο εύχρηστη superbike μοτοσυκλέτα, ούτε φυσικά η πιο γρήγορη. Αλλά, η ικανοποίηση που προσφέρει είναι τεράστια για τον τυχερό αναβάτη και δεν αποτυπώνεται πάντα με νούμερα. Για μας του υπόλοιπους, η θέα των ρουθουνιών πάνω από τα LED φώτα της και το τεντωμένο κορμί της, είναι αρκετά για πολλές ώρες φαντασιώσεων πλάι στο κόκκινο κουστούμι της… η μήπως όχι κόκκινη. Τι λέτε, άσπρη που μου καρφώθηκε τελευταία, τρικολόρε που ήταν η αρχική σκέψη ή κάτι άλλο;
Στα μοντελιστικά τώρα, αυτό το GB είναι η ευκαιρία για επιστροφή στη κατασκευή μοτοσυκλετών μετά από 20 χρόνια… Από το 1996 συγκεκριμένα, όπου είχα φτιάξει την 916 SP της Revell (protar) στην 1/9. Η συγκεκριμένη χαριστικέ σε ένα από τα ανίψια και είναι πλέον σε αποστολή μύησης στους αγώνες, την τεχνολογία και τον μοντελισμό.
s1.scalemates.com/products/img/9/6/3/144963-18821-59-pristine.jpg
Πιο πριν όμως; Στα 30+ χρόνια που ασχολούμαι με το μοντελισμό έχω πιάσει στα χέρια μου συνολικά 5 μοτοσυκλέτες. Η 5η ήταν η 916, οι προηγούμενες;
Και όλως τυχαίως όλες είχαν αμαρτωλή ιστορία ή άδοξο τέλος. Η αρχή έγινε με τη Yamaha YZR500 του Kenny Roberts το 1984 ή 85. Ήταν από τα πρώτα μου μοντέλα, οπότε έμεινε κατά βάση άβαφη και μπήκε στο sparebox χρόνια αργότερα μετά από μια εκκαθάριση παλιών κατασκευών.
Ακολούθησε η FZR750 το 1990, δώρο του πατέρα μου, κι ακόμα θυμάμαι πόσο εκστασιασμένος ήμουν με το κιτ της Tamiya, ιδίως αν σκεφτείτε ότι πριν είχα φτιάξει μια κουντάχ της μονόγκραμ!!! Δύο πτώσεις από το ράφι οδήγησαν στην σταδιακή καταστροφή της, αφού οτιδήποτε συμβίωνε, εκείνη την εποχή, στο θηριοτροφείο των τζιαφάδων δεν είχε ελπίδες επιβίωσης.
Η NSR ήταν το επόμενο θύμα και ουσιαστικά δεν φτιάχτηκε ποτέ. Η μετακόμιση σε σπίτι με επιδαπέδια θέρμανση είχε ολέθριες συνέπειες για τα μοντέλα που αποθηκεύτηκαν στο κάτω ράφι. Το πλαστικό μαλάκωσε, έσπαγε και τελικά η υπόθεση παραγράφηκε μετά από 2-3 προσπάθειες.
Τέλος, η υπέροχη NR που ολοκλήρωσε το κουαρτέτο των αποτυχιών. Μαζί ο τίμιος μαγαζάτορας μου είχε δώσει κι ένα κόκκινο σπρέι, για καλύτερο-ευκολότερο βάψιμο. Ούτε λόγος για αστάρια κλπ αγαπημένα, δεν είχε και γιουτιούμπ να δεις . Το κουνάς και βάφει μου λέει… Το αποτέλεσμα, να κοκκινίσει ένας μπαξές, μια αμυγδαλιά, μια κερασιά, δύο παπάκια και φυσικά το τραπέζι που έβαφα. Ευτυχώς ήμουν στην εξοχή, στο σπίτι του παππού, οπότε δεν με αποκλήρωσαν οι δικοί μου.
Και θα μου πείτε τι μας ενδιαφέρουν αυτά ρε Τζιαφά… Το ξέρω, ότι είναι το πιο άχρηστο κείμενο που γράφτηκε ποτέ στο φόρουμ. Αλλά, έπρεπε να το βγάλω από μέσα μου για να μπορέσω να ξεκινήσω με την 1199, τα πλαίσια της οποίας θα δούμε στο επόμενο, όταν οργανωθώ λίγο, για να βάλω και τρίτο μοντέλο στον πάγκο μου…
Καλές κατασκευές σε όλους
Η παραγωγή της σηματοδοτεί μια από τις σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία του ιταλικού εργοστασίου, αφού ο V2 μπορεί να παραμένει , αλλά το πλαίσιο χωροδικτύωμα μπήκε στο ράφι για να πάρει τη θέση του ένα νέο αλουμινένιο, δύο δοκών. Στο δίπλα ράφι πήρε θέση κι ο παραδοσιακός ξηρός συμπλέκτης, εις όφελος ενός υγρού, ενώ οι εκκεντροφόροι κινούνται πλέον με γρανάζια. Κοσμογονία…
Κι επειδή οι γνώσεις μου σταματούν εδώ και δεν έχω καμιά δουλειά να μπαίνω στα χωράφια άλλων ορίστε και το σχετικό λινκ με πλήρη τεχνικά στοιχεία. Όρεξη να έχουμε να διαβάζουμε :
www.mrbike.gr/website/Street/Ducati-1199-Panigale-S-2012.html
Και μπορεί να μην είναι η πιο εύχρηστη superbike μοτοσυκλέτα, ούτε φυσικά η πιο γρήγορη. Αλλά, η ικανοποίηση που προσφέρει είναι τεράστια για τον τυχερό αναβάτη και δεν αποτυπώνεται πάντα με νούμερα. Για μας του υπόλοιπους, η θέα των ρουθουνιών πάνω από τα LED φώτα της και το τεντωμένο κορμί της, είναι αρκετά για πολλές ώρες φαντασιώσεων πλάι στο κόκκινο κουστούμι της… η μήπως όχι κόκκινη. Τι λέτε, άσπρη που μου καρφώθηκε τελευταία, τρικολόρε που ήταν η αρχική σκέψη ή κάτι άλλο;
Στα μοντελιστικά τώρα, αυτό το GB είναι η ευκαιρία για επιστροφή στη κατασκευή μοτοσυκλετών μετά από 20 χρόνια… Από το 1996 συγκεκριμένα, όπου είχα φτιάξει την 916 SP της Revell (protar) στην 1/9. Η συγκεκριμένη χαριστικέ σε ένα από τα ανίψια και είναι πλέον σε αποστολή μύησης στους αγώνες, την τεχνολογία και τον μοντελισμό.
s1.scalemates.com/products/img/9/6/3/144963-18821-59-pristine.jpg
Πιο πριν όμως; Στα 30+ χρόνια που ασχολούμαι με το μοντελισμό έχω πιάσει στα χέρια μου συνολικά 5 μοτοσυκλέτες. Η 5η ήταν η 916, οι προηγούμενες;
Και όλως τυχαίως όλες είχαν αμαρτωλή ιστορία ή άδοξο τέλος. Η αρχή έγινε με τη Yamaha YZR500 του Kenny Roberts το 1984 ή 85. Ήταν από τα πρώτα μου μοντέλα, οπότε έμεινε κατά βάση άβαφη και μπήκε στο sparebox χρόνια αργότερα μετά από μια εκκαθάριση παλιών κατασκευών.
Ακολούθησε η FZR750 το 1990, δώρο του πατέρα μου, κι ακόμα θυμάμαι πόσο εκστασιασμένος ήμουν με το κιτ της Tamiya, ιδίως αν σκεφτείτε ότι πριν είχα φτιάξει μια κουντάχ της μονόγκραμ!!! Δύο πτώσεις από το ράφι οδήγησαν στην σταδιακή καταστροφή της, αφού οτιδήποτε συμβίωνε, εκείνη την εποχή, στο θηριοτροφείο των τζιαφάδων δεν είχε ελπίδες επιβίωσης.
Η NSR ήταν το επόμενο θύμα και ουσιαστικά δεν φτιάχτηκε ποτέ. Η μετακόμιση σε σπίτι με επιδαπέδια θέρμανση είχε ολέθριες συνέπειες για τα μοντέλα που αποθηκεύτηκαν στο κάτω ράφι. Το πλαστικό μαλάκωσε, έσπαγε και τελικά η υπόθεση παραγράφηκε μετά από 2-3 προσπάθειες.
Τέλος, η υπέροχη NR που ολοκλήρωσε το κουαρτέτο των αποτυχιών. Μαζί ο τίμιος μαγαζάτορας μου είχε δώσει κι ένα κόκκινο σπρέι, για καλύτερο-ευκολότερο βάψιμο. Ούτε λόγος για αστάρια κλπ αγαπημένα, δεν είχε και γιουτιούμπ να δεις . Το κουνάς και βάφει μου λέει… Το αποτέλεσμα, να κοκκινίσει ένας μπαξές, μια αμυγδαλιά, μια κερασιά, δύο παπάκια και φυσικά το τραπέζι που έβαφα. Ευτυχώς ήμουν στην εξοχή, στο σπίτι του παππού, οπότε δεν με αποκλήρωσαν οι δικοί μου.
Και θα μου πείτε τι μας ενδιαφέρουν αυτά ρε Τζιαφά… Το ξέρω, ότι είναι το πιο άχρηστο κείμενο που γράφτηκε ποτέ στο φόρουμ. Αλλά, έπρεπε να το βγάλω από μέσα μου για να μπορέσω να ξεκινήσω με την 1199, τα πλαίσια της οποίας θα δούμε στο επόμενο, όταν οργανωθώ λίγο, για να βάλω και τρίτο μοντέλο στον πάγκο μου…
Καλές κατασκευές σε όλους
