Ferrari 250LM 1965 Le Mans Winner - MFH 1/24
Jan 5, 2015 12:27:12 GMT 2
Post by gtziaf on Jan 5, 2015 12:27:12 GMT 2
Το κύκνειο άσμα της θρυλικής σειράς των Ferrari 250, ήταν η 250 LM, της οποίας η προέλευση των αρχικών γραμμάτων προερχόταν από το Le Mans και υπενθύμιζε τις μεγάλες νίκες που σημείωσε στον 24ώρο αγώνα η Ferrari, τα προηγούμενα χρόνια.
Το αυτοκίνητο παρουσιάστηκε στο Παρίσι, το ’64 και ξεχώριζε από τις προκατόχους της, χάρη στον κινητήρα που ήταν τοποθετημένος πίσω από την πλάτη του οδηγού, αποτελώντας την πρώτη πελατειακή έκδοση της ιταλικής εταιρείας, με την συγκεκριμένη διάταξη. Η LM ήταν σχεδιασμένη από τον οίκο Pininfarina με την επιμέλεια της Carozzeria Scaglietti και στην έκδοση της παρουσίασης φορούσε τον τρίλιτρο κινητήρα της GTO, αλλά σύντομα αντικαταστάθηκε από το νέο, 3,3 λίτρων, μοτέρ με τα 320 άλογα. Με βάση αυτά τα δεδομένα το αυτοκίνητο έπρεπε να μετονομαστεί σε 275, κάτι που, επίσημα, δεν συνέβη ποτέ.
Και κάπου εκεί άρχισαν οι διαφωνίες με την παγκόσμια ομοσπονδία που έμελε να επηρεάσουν για πάντα τη σχέση της Scuderia με το παγκόσμιο πρωτάθλημα σπορ αυτοκινήτων. O Enzo, θεωρώντας ότι το αυτοκίνητο αποτελούσε τον διάδοχο των GT και GTO, ήθελε να κατασκευάσει 100 μονάδες, ώστε να το ομολογκάρει στην κατηγορία GT, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα το γεγονός ότι είχε τον ίδιο με εκείνες κινητήρα, αλλά και το ίδιο μεταξόνιο. Όμως, η FIA θεωρούσε ότι το αυτοκίνητο έπρεπε να ενταχθεί στη κατηγορία των πρωτοτύπων, κάτι που έγινε τελικά, με συνέπεια η Ferrari να αποχωρήσει για πάντα από το πρωτάθλημα, αφήνοντας την τύχη της εκπροσώπηση της, σε ιδιωτικές μόνο ομάδες αλλάζοντας τόσο την ιστορία της φίρμας όσο και των αγώνων GT γενικότερα.
Όμως, η τοποθέτηση του αυτοκίνητου ως ορόσημο στη ιστορία της Ferrari δεν εμποδίστηκε από την ‘πολιτική’ διαμάχη με τη FIA καθώς τα 32 αντίτυπα που κατασκευάστηκαν συμμετείχαν σε πάνω από 180 αγώνες, πετυχαίνοντας γύρω στις 55 νίκες, ως το 1970 που εν’ τέλει η 250 ‘συνταξιοδοτήθηκε’.
Το αποκορύφωμά των επιτυχιών της, αποτέλεσε η νίκη των Jochen Rindt και Masten Gregory στις 24 ώρες του Λε Μαν, πριν από ακριβώς 50 χρόνια. Το αγωνιστικό με το Νο21 στις πόρτες, των θριαμβευτών του 1965, ανήκε στη Νοrth American Racing Team του Λουίτζι Κινέτι, αντιπροσώπου της Ferrari στις ΗΠΑ και έφερε νέο μακρύτερο ρύγχος από την εδρεύουσα στη Μόντενα Carozzeria Dogo, με συνέπεια να αυξηθεί το μήκος του κατά λίγα εκατοστά και να κερδίσει κάποια ακόμη χιλιόμετρα σε τελική ταχύτητα.
Στον ανατρεπτικό αγώνα του 1965 τα πολύ γρήγορα πρωτότυπα (Ford GT40 και οι διάφορες Ferrari 275P2, 330P2 και 365P2) εγκατέλειψαν από μηχανικά προβλήματα και ατυχήματα, αφήνοντας δύο ιδιωτικές 250 LM (η δεύτερη ήταν η κίτρινη με το Νο26 που έφτιαξα στο πρώτο Le Mans GB) να μάχονται για την νίκη. Στις τελευταίες ώρες του αγώνα, η ταχύτητα του Rindt και ένα κλατάρισμα της βασικής αντιπάλου, χάρισαν την νίκη στο πλήρωμα της NART.
Στον πίνακα των αποτελεσμάτων τρεις Ferrari, φιγουράριζαν στις τρεις πρώτες θέσεις αλλά αυτή θα ήταν η τελευταία επιτυχία των Ιταλών, στη πίστα της Le Sarthe. H εργοστασιακή Ferrari δεν επέστρεψε ποτέ στους αγώνες GT, κανένα αυτοκίνητο με σήμα το αλογάκι δεν κέρδισε ξανά την γενική στο Le Mans, η Ford πήρε το αίμα της πίσω τα επόμενα χρόνια, ενώ νέοι σφετεριστές εμφανίστηκαν για να διεκδικήσουν την δόξα που απέρρεε από την επιτυχία στον ιστορικότερο αγώνα του κόσμου.
Η κατασκευή μας, αφορά το αυτοκίνητο που με αριθμό σειράς #5893 έγραφε ιστορία περνώντας πρώτο τη γραμμή τερματισμού, πενήντα χρόνια πριν, σε ένα από τα σημαντικότερα Le Mans της ιστορίας.
Πριν αναφερθούμε στο κιτ και επεκταθούμε σε λεπτομέρειες της κατασκευής, μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από την ατμόσφαιρα του αγώνα παρακολουθώντας τον τελευταίο γύρο του.
Ενώ περισσότερη 250 LM, μπορείτε να δείτε και να ακούσετε εδώ :
Νέος χρόνος, νέο project λοιπόν... τι καλύτερο. Ιδίως αφού περιμένω κομμάτια για την 158 και η συγκεκριμένη θα καθυστερήσει. Περισσότερα για το μοντέλο, τα περιεχόμενα και την αρχική οργάνωση, στο καθιερωμένο update της Παρασκευής
Ελπίζω να σας αρέσει το θέμα.
Καλή μοντελιστική χρονιά
Το αυτοκίνητο παρουσιάστηκε στο Παρίσι, το ’64 και ξεχώριζε από τις προκατόχους της, χάρη στον κινητήρα που ήταν τοποθετημένος πίσω από την πλάτη του οδηγού, αποτελώντας την πρώτη πελατειακή έκδοση της ιταλικής εταιρείας, με την συγκεκριμένη διάταξη. Η LM ήταν σχεδιασμένη από τον οίκο Pininfarina με την επιμέλεια της Carozzeria Scaglietti και στην έκδοση της παρουσίασης φορούσε τον τρίλιτρο κινητήρα της GTO, αλλά σύντομα αντικαταστάθηκε από το νέο, 3,3 λίτρων, μοτέρ με τα 320 άλογα. Με βάση αυτά τα δεδομένα το αυτοκίνητο έπρεπε να μετονομαστεί σε 275, κάτι που, επίσημα, δεν συνέβη ποτέ.
Και κάπου εκεί άρχισαν οι διαφωνίες με την παγκόσμια ομοσπονδία που έμελε να επηρεάσουν για πάντα τη σχέση της Scuderia με το παγκόσμιο πρωτάθλημα σπορ αυτοκινήτων. O Enzo, θεωρώντας ότι το αυτοκίνητο αποτελούσε τον διάδοχο των GT και GTO, ήθελε να κατασκευάσει 100 μονάδες, ώστε να το ομολογκάρει στην κατηγορία GT, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα το γεγονός ότι είχε τον ίδιο με εκείνες κινητήρα, αλλά και το ίδιο μεταξόνιο. Όμως, η FIA θεωρούσε ότι το αυτοκίνητο έπρεπε να ενταχθεί στη κατηγορία των πρωτοτύπων, κάτι που έγινε τελικά, με συνέπεια η Ferrari να αποχωρήσει για πάντα από το πρωτάθλημα, αφήνοντας την τύχη της εκπροσώπηση της, σε ιδιωτικές μόνο ομάδες αλλάζοντας τόσο την ιστορία της φίρμας όσο και των αγώνων GT γενικότερα.
Όμως, η τοποθέτηση του αυτοκίνητου ως ορόσημο στη ιστορία της Ferrari δεν εμποδίστηκε από την ‘πολιτική’ διαμάχη με τη FIA καθώς τα 32 αντίτυπα που κατασκευάστηκαν συμμετείχαν σε πάνω από 180 αγώνες, πετυχαίνοντας γύρω στις 55 νίκες, ως το 1970 που εν’ τέλει η 250 ‘συνταξιοδοτήθηκε’.
Το αποκορύφωμά των επιτυχιών της, αποτέλεσε η νίκη των Jochen Rindt και Masten Gregory στις 24 ώρες του Λε Μαν, πριν από ακριβώς 50 χρόνια. Το αγωνιστικό με το Νο21 στις πόρτες, των θριαμβευτών του 1965, ανήκε στη Νοrth American Racing Team του Λουίτζι Κινέτι, αντιπροσώπου της Ferrari στις ΗΠΑ και έφερε νέο μακρύτερο ρύγχος από την εδρεύουσα στη Μόντενα Carozzeria Dogo, με συνέπεια να αυξηθεί το μήκος του κατά λίγα εκατοστά και να κερδίσει κάποια ακόμη χιλιόμετρα σε τελική ταχύτητα.
Στον ανατρεπτικό αγώνα του 1965 τα πολύ γρήγορα πρωτότυπα (Ford GT40 και οι διάφορες Ferrari 275P2, 330P2 και 365P2) εγκατέλειψαν από μηχανικά προβλήματα και ατυχήματα, αφήνοντας δύο ιδιωτικές 250 LM (η δεύτερη ήταν η κίτρινη με το Νο26 που έφτιαξα στο πρώτο Le Mans GB) να μάχονται για την νίκη. Στις τελευταίες ώρες του αγώνα, η ταχύτητα του Rindt και ένα κλατάρισμα της βασικής αντιπάλου, χάρισαν την νίκη στο πλήρωμα της NART.
Στον πίνακα των αποτελεσμάτων τρεις Ferrari, φιγουράριζαν στις τρεις πρώτες θέσεις αλλά αυτή θα ήταν η τελευταία επιτυχία των Ιταλών, στη πίστα της Le Sarthe. H εργοστασιακή Ferrari δεν επέστρεψε ποτέ στους αγώνες GT, κανένα αυτοκίνητο με σήμα το αλογάκι δεν κέρδισε ξανά την γενική στο Le Mans, η Ford πήρε το αίμα της πίσω τα επόμενα χρόνια, ενώ νέοι σφετεριστές εμφανίστηκαν για να διεκδικήσουν την δόξα που απέρρεε από την επιτυχία στον ιστορικότερο αγώνα του κόσμου.
Η κατασκευή μας, αφορά το αυτοκίνητο που με αριθμό σειράς #5893 έγραφε ιστορία περνώντας πρώτο τη γραμμή τερματισμού, πενήντα χρόνια πριν, σε ένα από τα σημαντικότερα Le Mans της ιστορίας.
Πριν αναφερθούμε στο κιτ και επεκταθούμε σε λεπτομέρειες της κατασκευής, μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από την ατμόσφαιρα του αγώνα παρακολουθώντας τον τελευταίο γύρο του.
Ενώ περισσότερη 250 LM, μπορείτε να δείτε και να ακούσετε εδώ :
Νέος χρόνος, νέο project λοιπόν... τι καλύτερο. Ιδίως αφού περιμένω κομμάτια για την 158 και η συγκεκριμένη θα καθυστερήσει. Περισσότερα για το μοντέλο, τα περιεχόμενα και την αρχική οργάνωση, στο καθιερωμένο update της Παρασκευής
Ελπίζω να σας αρέσει το θέμα.
Καλή μοντελιστική χρονιά
Γενικά ξέρεις δεν μου αρέσει να γκρινιάζω κλπ, αλλά δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο με το τα προβλήματα στήριξης και στραβωμάρας να είναι σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Αλλά, καταβάθος μου άρεσε γιατί αν ήταν να γίνει ακόμη μία PB, θα το βαριόμουν. Άλλη μια πρόκληση λοιπόν, τουλάχιστον όσο αφορά το να στηθεί το μοντέλο. Γιατί από ακρίβεια και πιστότητα είναι αρκετά καλό και σίγουρα παραπάνω από αποδεκτό για την κλίμακα. Μόνο καλωδίωση χρειάζεται έξτρα και 2-3 ψιλομπικικίνια. 
