YAMAHA RZ250LC - TAMIYA 1/12
Oct 16, 2015 10:11:16 GMT 2
Post by RS2000 on Oct 16, 2015 10:11:16 GMT 2
Επιστροφή στα κατασκευστικά με ένα αγαπημένο δίτροχο.
Αν και έχουν περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες από την εμφάνιση της υδρόψυκτης RD/RZ, παραμένει μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες μηχανές στον κόσμο των δύο τροχών.
Η υδρόψυκτη οικογένεια των RD/LC (LC για το Liquid Cooled) έκανε την εμφάνιση της εμπορικά το 1980 παίρνοντας τη σκυτάλη από τη γενιά των αερόψυκτων RD, βελτιώθηκε σε ουσιαστικά σημεία σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μιλάμε για νέα μηχανή και όχι απλά για ένα νέο μοντέλο της RD.
Από τα σημαντικότερα σημεία βελτίωσης ήταν ο υδρόψυκτος κινητήρας που εξασφάλιζε καλύτερες αποδόσεις και αξιοπιστία, το ξεχωριστό δοχείο λαδιού (για το καύσιμο μίγμα), οπίσθια ανάρτηση με μονό ελατήριο/αμορτισέρ, καλύτερες γεωμετρίες, χαμηλό βάρος, και εντελώς νέα φρέσκια εμφάνιση.
Τα φρένα παρέμεναν ένα σημείο που χρειαζόταν βελτίωση αφού υπολείπονταν των επιδόσεων της μηχανής. Κάποια προσπάθεια βελτίωσης έγινε στη συνέχεια αλλά και πάλι δεν…
Τεχνικά Χαρακτηριστικά: www.motorcyclespecs.co.za/model/yamaha/yamaha_rz250%2082.htm
Και βιντεάκια για να θυμόμαστε...
www.youtube.com/watch?v=dDqsZaiCG2M, www.youtube.com/watch?v=Te_dXMs6Bz8, www.youtube.com/watch?v=WH9JaFCPfrs
Το κιτ:
Έχοντας κατασκευάσει στο παρελθόν την RD350LC της TAMIYA στην κλίμακα 1/12 (http://scalewheels-gr.com/thread/541/yamaha-rd-350-lc-tamiya), μπήκα στον πειρασμό να ασχοληθώ και με την RZ250 της ίδιας εταιρίας και κλίμακας, δίνοντας λίγο μεγαλύτερη έμφαση στη λεπτομέρεια.
Η TAMIYA κυκλοφόρησε τα κιτ για τις δύο μηχανές στις αρχές της δεκαετίας του 1980, και στέκονται περίφημα παρά τα χρονάκια που έχουν στην πλάτη τους!
Στα θετικά σημεία του κιτ περιλαμβάνονται η πολύ καλή απόδοση του σχήματος της μηχανής, οι καλές εφαρμογές των κομματιών, η πολύ καλή λεπτομέρεια, οι αναλυτικές οδηγίες κατασκευής, και οι χαλκομανίες που τουλάχιστον οπτικά δείχνουν πολύ καλές.
Μεταξύ των λίγων αρνητικών σημείων είναι η ύπαρξη έντονων γραμμών από το καλούπι σε όλα σχεδόν τα κομμάτια του κιτ, και χρειάστηκε προσεκτικό καθάρισμα για να δείξουν σωστά.
Η κατασκευή:
Ξεκίνησε από την ένωση των κομματιών του ρεζερβουάρ, του μπροστινού φτερού, και το καθάρισμα των πλαϊνών καπακιών. Η πολύ καλή εφαρμογή μαζί με τις δοκιμές συναρμογής είχαν σαν αποτέλεσμα την απαίτηση ελάχιστης ποσότητας στόκου.
Οι εξατμίσεις γέμισαν με κομμάτια πλαστικού και στόκο στο κούφιο εσωτερικό μέρος τους, άνοιξα τις ταπωμένες εξαγωγές με τρυπανάκι και πρόσθεσα λεπτομέρεια από φύλλο πλαστικού στις εξαγωγές.
Επίσης πρόσθεσα γαζιά (κολλήσεις) από ΖΤΠ (Ζεσταμένο-Τεντωμένο Πλαστικό), και βίδες από φύλλο πλαστικού περασμένο από το Punch and Die στα σημεία στήριξης των εξατμίσεων στους κυλίνδρους.
Στο κάλυμμα του ψυγείου άνοιξα τις δύο οβάλ οπές δεξιά και αριστερά του καλύμματος, και σκάλισα λίγο την τάπα του ψυγείου προσθέτοντας λίγη επιπλέον λεπτομέρεια.
Η δισκόπλακα είχε ομόκεντρους ανάγλυφους κύκλους που ήταν υπερβολικοί και αντιαισθητικοί. Έτριψα ελαφρά την επιφάνεια και στη συνέχεια στοκάρισα με υγρό στόκο την επιφάνεια τριβής, ώστε να γίνει λεία σαν μία πραγματική δισκόπλακα.
Οι ζάντες έκαναν ένα σύντομο μπάνιο σε χλωρίνη για να βγάλω το χρώμιο, έκοψα τις βαλβίδες του αέρα και πρόσθεσα νέες σπιτικές βαλβίδες αέρα από ρητίνη.
Έτριψα τα πέλματα των ελαστικών με χοντρό ντουκόχαρτο για να αφαιρέσω τα ξέφτια από το καλούπι, και στη συνέχεια με μία παλιά οδοντόβουρτσα έτριψα όλη την επιφάνεια των ελαστικών για να αποκτήσουν πιο φυσική υφή.
Από φύλλο πλαστικού περασμένο από το Punch and Die έφτιαξα βίδες & ροδέλες για την πινακίδα και μαρσπιέ του συνεπιβάτη.
Στο αριστερό καλάμι άνοιξα τις τρύπες στη βάση της δαγκάνας του δισκόφρενου, και αυτό γιατί η έκδοση των 250 κυβικών ήταν εφοδιασμένη με ένα μόνο δισκόφρενο.
Ασχολήθηκα επίσης με την ντίζα του πίσω φρένου. Έκοψα το πλαστικό τμήμα της ντίζας, τρύπησα το βραχίονα του ταμπούρου και το στέλεχος του πεντάλ ώστε να κάτσει σωστά μεταλλική ντίζα. Το ελατήριο έγινε με περιέλιξη λεπτού χαλκοσύρματος σε τρυπανάκι, ενώ τα τέρματα του ελατηρίου πάνω στη ντίζα και το βραχίονα έγιναν από ψιλό μεταλλικό σωληνάκι.
Στο τιμόνι οι απλουστευμένοι διακόπτες αντικαταστάθηκαν (και τοποθετήθηκαν σε πιο σωστές θέσεις) με άλλους φτιαγμένους από κομμάτια πλαστικού. Διάφορες βίδες και ροδέλες κατασκευάστηκαν από φύλλο πλαστικού περασμένο από το Punch and Die. Από ψιλή μεταλλική ντίζα και μεταλλικό σωληνάκι έγινε η ντίζα του γκαζιού, και από χειρουργείο πέρασε ο ρεγουλατόρος της ντίζας του συμπλέκτη, και το δοχείο υγρών του μπροστινού φρένου όπου άνοιξα το μάτι της στάθμης των υγρών, και τροποποίησα το ρακόρ στην εξαγωγή του δοχείου. Για να ολοκληρωθεί το τιμόνι θέλει ακόμη λίγο καθάρισμα από τις γραμμές του καλουπιού σε κάποια σημεία.
Στον πίνακα οργάνων πρόσθεσα τον μηδενιστή του ημερήσιου χιλιομετρητή, και τις εξόδους για τις ντίζες του κοντέρ και του στροφόμετρου.
Στα καλάμια, και συγκεκριμένα στο αριστερό καλάμι πρόσθεσα το βιδωτό άκρο της ντίζας του κοντέρ φτιαγμένο από μεταλλικό σωληνάκι. Στο δεξί καλάμι πρόσθεσα ρακόρ στην δαγκάνα του φρένου, και την ακίδα σταθεροποίησης της σωλήνωσης φτιαγμένη από διαμορφωμένο κομμάτι πλαστικού μαζί με λεπτό μεταλλικό σωληνάκι και τις απαραίτητες βίδες φτιαγμένες από πλαστικό.
Οι εισαγωγές του κινητήρα δέχτηκαν τις βίδες (από πλαστικό) που τη σταθεροποιούν επάνω στους κυλίνδρους, καθώς και τη γέφυρα που έγινε από κουρμπαρισμένο μήκος σύρματος.
Στα φλάς πρόσθεσα τις βίδες στήριξης φτιαγμένες από πλαστικό, και λείανα τις επιφάνειες από τους καθρέπτες των φλας που είχαν ένα θεματάκι…
Περνάμε στα βαψίματα της κυρίας, τις χαλκομανίες, και μια επέμβαση που δοκίμασα για πρώτη φορά.
Τα βασικά κομμάτια (ρεζερβουάρ, ουρά, πλαινά καπάκια, και εμπρός φτερό) ασταρώθηκαν με το αστάρι της Humbrol σε σπρέι. Τα άφησα να στεγνώσουν για μία μέρα, και μετά εφάρμοσα με τη χρήση αερογράφου το λευκό (pure brillint white) της Zero Paints σε αρκετά λεπτά στρώματα, ώστε να καλυφθεί πλήρως το ανοιχτό γκρι χρώμα του ασταριού.
Άφησα άλλη μία μέρα για να στεγνώσει το χρώμα, και συνέχεια είχαν οι χαλκομανίες. Το λευκό ήταν κουρασμένο (κάτι σε μπεζάκι), ιδιαίτερα στα γράμματα των πλαινών καπακιών. Η εφαρμογή των χαλκομανιών δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα εκτός από ένα-δύο σημεία που έκαναν τα δικά τους... Περιορισμένη χρήση βελτιωτικού της Gunze στα περίεργα σημεία, και στο επόμενο στάδιο θα εφαρμόσω γυαλιστερό βερνίκι. Το σετ βερνικιού 2Κ της Zero Paints δεν είναι άμεσα αξιοποιήσιμο, αφού ο σκληρυντής παρέδωσε πνεύμα και μετατράπηκε σε τσιμέντο...
Άρα είτε περιμένω νέο σκληρυντή της Zero Paints, είτε παίρνω βερνίκι 2Κ από χρωματοπωλείο με είδη φανοποιίας.
Για πρώτη φορά δοκίμασα να κάνω την πλαστική αλυσίδα πιο ρεαλιστική. Συγκεκριμένα με τον ταχυτροχό στις πιο χαμηλές στροφές και τσοκαρισμένο το μικρότερο τρυπανάκι, άνοιξα μία-μία τις τρύπες μεταξύ των κρίκων της αλυσίδας. Στο πίσω μέρος πρέπει να προσθέσω και τα δόντια του γραναζιού της μετάδοσης, κάτι που θα γίνει από διαμορφωμένο φύλλο πλαστικού.
Σίγουρα δεν έχει την απόλυτη φινέτσα της μεταλλικής αλυσίδας, είναι όμως μία οπτική προσέγγιση με μάλλον αποδεκτό αποτέλεσμα και με μηδενικό κόστος σε σχέση με την μεταλλική αλυσίδα...
Εν αναμονή βερνικώματος και λοιπών εργασιών...
Τα λέμε ξανά σύντομα.
Ευχαριστώ για το χρόνο σας!
Απόστολος
Αν και έχουν περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες από την εμφάνιση της υδρόψυκτης RD/RZ, παραμένει μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες μηχανές στον κόσμο των δύο τροχών.
Η υδρόψυκτη οικογένεια των RD/LC (LC για το Liquid Cooled) έκανε την εμφάνιση της εμπορικά το 1980 παίρνοντας τη σκυτάλη από τη γενιά των αερόψυκτων RD, βελτιώθηκε σε ουσιαστικά σημεία σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μιλάμε για νέα μηχανή και όχι απλά για ένα νέο μοντέλο της RD.
Από τα σημαντικότερα σημεία βελτίωσης ήταν ο υδρόψυκτος κινητήρας που εξασφάλιζε καλύτερες αποδόσεις και αξιοπιστία, το ξεχωριστό δοχείο λαδιού (για το καύσιμο μίγμα), οπίσθια ανάρτηση με μονό ελατήριο/αμορτισέρ, καλύτερες γεωμετρίες, χαμηλό βάρος, και εντελώς νέα φρέσκια εμφάνιση.
Τα φρένα παρέμεναν ένα σημείο που χρειαζόταν βελτίωση αφού υπολείπονταν των επιδόσεων της μηχανής. Κάποια προσπάθεια βελτίωσης έγινε στη συνέχεια αλλά και πάλι δεν…
Τεχνικά Χαρακτηριστικά: www.motorcyclespecs.co.za/model/yamaha/yamaha_rz250%2082.htm
Και βιντεάκια για να θυμόμαστε...
www.youtube.com/watch?v=dDqsZaiCG2M, www.youtube.com/watch?v=Te_dXMs6Bz8, www.youtube.com/watch?v=WH9JaFCPfrs
Το κιτ:
Έχοντας κατασκευάσει στο παρελθόν την RD350LC της TAMIYA στην κλίμακα 1/12 (http://scalewheels-gr.com/thread/541/yamaha-rd-350-lc-tamiya), μπήκα στον πειρασμό να ασχοληθώ και με την RZ250 της ίδιας εταιρίας και κλίμακας, δίνοντας λίγο μεγαλύτερη έμφαση στη λεπτομέρεια.
Η TAMIYA κυκλοφόρησε τα κιτ για τις δύο μηχανές στις αρχές της δεκαετίας του 1980, και στέκονται περίφημα παρά τα χρονάκια που έχουν στην πλάτη τους!
Στα θετικά σημεία του κιτ περιλαμβάνονται η πολύ καλή απόδοση του σχήματος της μηχανής, οι καλές εφαρμογές των κομματιών, η πολύ καλή λεπτομέρεια, οι αναλυτικές οδηγίες κατασκευής, και οι χαλκομανίες που τουλάχιστον οπτικά δείχνουν πολύ καλές.
Μεταξύ των λίγων αρνητικών σημείων είναι η ύπαρξη έντονων γραμμών από το καλούπι σε όλα σχεδόν τα κομμάτια του κιτ, και χρειάστηκε προσεκτικό καθάρισμα για να δείξουν σωστά.
Η κατασκευή:
Ξεκίνησε από την ένωση των κομματιών του ρεζερβουάρ, του μπροστινού φτερού, και το καθάρισμα των πλαϊνών καπακιών. Η πολύ καλή εφαρμογή μαζί με τις δοκιμές συναρμογής είχαν σαν αποτέλεσμα την απαίτηση ελάχιστης ποσότητας στόκου.
Οι εξατμίσεις γέμισαν με κομμάτια πλαστικού και στόκο στο κούφιο εσωτερικό μέρος τους, άνοιξα τις ταπωμένες εξαγωγές με τρυπανάκι και πρόσθεσα λεπτομέρεια από φύλλο πλαστικού στις εξαγωγές.
Επίσης πρόσθεσα γαζιά (κολλήσεις) από ΖΤΠ (Ζεσταμένο-Τεντωμένο Πλαστικό), και βίδες από φύλλο πλαστικού περασμένο από το Punch and Die στα σημεία στήριξης των εξατμίσεων στους κυλίνδρους.
Στο κάλυμμα του ψυγείου άνοιξα τις δύο οβάλ οπές δεξιά και αριστερά του καλύμματος, και σκάλισα λίγο την τάπα του ψυγείου προσθέτοντας λίγη επιπλέον λεπτομέρεια.
Η δισκόπλακα είχε ομόκεντρους ανάγλυφους κύκλους που ήταν υπερβολικοί και αντιαισθητικοί. Έτριψα ελαφρά την επιφάνεια και στη συνέχεια στοκάρισα με υγρό στόκο την επιφάνεια τριβής, ώστε να γίνει λεία σαν μία πραγματική δισκόπλακα.
Οι ζάντες έκαναν ένα σύντομο μπάνιο σε χλωρίνη για να βγάλω το χρώμιο, έκοψα τις βαλβίδες του αέρα και πρόσθεσα νέες σπιτικές βαλβίδες αέρα από ρητίνη.
Έτριψα τα πέλματα των ελαστικών με χοντρό ντουκόχαρτο για να αφαιρέσω τα ξέφτια από το καλούπι, και στη συνέχεια με μία παλιά οδοντόβουρτσα έτριψα όλη την επιφάνεια των ελαστικών για να αποκτήσουν πιο φυσική υφή.
Από φύλλο πλαστικού περασμένο από το Punch and Die έφτιαξα βίδες & ροδέλες για την πινακίδα και μαρσπιέ του συνεπιβάτη.
Στο αριστερό καλάμι άνοιξα τις τρύπες στη βάση της δαγκάνας του δισκόφρενου, και αυτό γιατί η έκδοση των 250 κυβικών ήταν εφοδιασμένη με ένα μόνο δισκόφρενο.
Ασχολήθηκα επίσης με την ντίζα του πίσω φρένου. Έκοψα το πλαστικό τμήμα της ντίζας, τρύπησα το βραχίονα του ταμπούρου και το στέλεχος του πεντάλ ώστε να κάτσει σωστά μεταλλική ντίζα. Το ελατήριο έγινε με περιέλιξη λεπτού χαλκοσύρματος σε τρυπανάκι, ενώ τα τέρματα του ελατηρίου πάνω στη ντίζα και το βραχίονα έγιναν από ψιλό μεταλλικό σωληνάκι.
Στο τιμόνι οι απλουστευμένοι διακόπτες αντικαταστάθηκαν (και τοποθετήθηκαν σε πιο σωστές θέσεις) με άλλους φτιαγμένους από κομμάτια πλαστικού. Διάφορες βίδες και ροδέλες κατασκευάστηκαν από φύλλο πλαστικού περασμένο από το Punch and Die. Από ψιλή μεταλλική ντίζα και μεταλλικό σωληνάκι έγινε η ντίζα του γκαζιού, και από χειρουργείο πέρασε ο ρεγουλατόρος της ντίζας του συμπλέκτη, και το δοχείο υγρών του μπροστινού φρένου όπου άνοιξα το μάτι της στάθμης των υγρών, και τροποποίησα το ρακόρ στην εξαγωγή του δοχείου. Για να ολοκληρωθεί το τιμόνι θέλει ακόμη λίγο καθάρισμα από τις γραμμές του καλουπιού σε κάποια σημεία.
Στον πίνακα οργάνων πρόσθεσα τον μηδενιστή του ημερήσιου χιλιομετρητή, και τις εξόδους για τις ντίζες του κοντέρ και του στροφόμετρου.
Στα καλάμια, και συγκεκριμένα στο αριστερό καλάμι πρόσθεσα το βιδωτό άκρο της ντίζας του κοντέρ φτιαγμένο από μεταλλικό σωληνάκι. Στο δεξί καλάμι πρόσθεσα ρακόρ στην δαγκάνα του φρένου, και την ακίδα σταθεροποίησης της σωλήνωσης φτιαγμένη από διαμορφωμένο κομμάτι πλαστικού μαζί με λεπτό μεταλλικό σωληνάκι και τις απαραίτητες βίδες φτιαγμένες από πλαστικό.
Οι εισαγωγές του κινητήρα δέχτηκαν τις βίδες (από πλαστικό) που τη σταθεροποιούν επάνω στους κυλίνδρους, καθώς και τη γέφυρα που έγινε από κουρμπαρισμένο μήκος σύρματος.
Στα φλάς πρόσθεσα τις βίδες στήριξης φτιαγμένες από πλαστικό, και λείανα τις επιφάνειες από τους καθρέπτες των φλας που είχαν ένα θεματάκι…
Περνάμε στα βαψίματα της κυρίας, τις χαλκομανίες, και μια επέμβαση που δοκίμασα για πρώτη φορά.
Τα βασικά κομμάτια (ρεζερβουάρ, ουρά, πλαινά καπάκια, και εμπρός φτερό) ασταρώθηκαν με το αστάρι της Humbrol σε σπρέι. Τα άφησα να στεγνώσουν για μία μέρα, και μετά εφάρμοσα με τη χρήση αερογράφου το λευκό (pure brillint white) της Zero Paints σε αρκετά λεπτά στρώματα, ώστε να καλυφθεί πλήρως το ανοιχτό γκρι χρώμα του ασταριού.
Άφησα άλλη μία μέρα για να στεγνώσει το χρώμα, και συνέχεια είχαν οι χαλκομανίες. Το λευκό ήταν κουρασμένο (κάτι σε μπεζάκι), ιδιαίτερα στα γράμματα των πλαινών καπακιών. Η εφαρμογή των χαλκομανιών δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα εκτός από ένα-δύο σημεία που έκαναν τα δικά τους... Περιορισμένη χρήση βελτιωτικού της Gunze στα περίεργα σημεία, και στο επόμενο στάδιο θα εφαρμόσω γυαλιστερό βερνίκι. Το σετ βερνικιού 2Κ της Zero Paints δεν είναι άμεσα αξιοποιήσιμο, αφού ο σκληρυντής παρέδωσε πνεύμα και μετατράπηκε σε τσιμέντο...
Άρα είτε περιμένω νέο σκληρυντή της Zero Paints, είτε παίρνω βερνίκι 2Κ από χρωματοπωλείο με είδη φανοποιίας.
Για πρώτη φορά δοκίμασα να κάνω την πλαστική αλυσίδα πιο ρεαλιστική. Συγκεκριμένα με τον ταχυτροχό στις πιο χαμηλές στροφές και τσοκαρισμένο το μικρότερο τρυπανάκι, άνοιξα μία-μία τις τρύπες μεταξύ των κρίκων της αλυσίδας. Στο πίσω μέρος πρέπει να προσθέσω και τα δόντια του γραναζιού της μετάδοσης, κάτι που θα γίνει από διαμορφωμένο φύλλο πλαστικού.
Σίγουρα δεν έχει την απόλυτη φινέτσα της μεταλλικής αλυσίδας, είναι όμως μία οπτική προσέγγιση με μάλλον αποδεκτό αποτέλεσμα και με μηδενικό κόστος σε σχέση με την μεταλλική αλυσίδα...
Εν αναμονή βερνικώματος και λοιπών εργασιών...
Τα λέμε ξανά σύντομα.
Ευχαριστώ για το χρόνο σας!
Απόστολος
Μια ακομα μοτοσυκλετα του schwantz.Μέχρι πρόσφατα αυτά τα τρανσκιτ ήταν η μοναδική επιλογή (Εκτός από το απαράδεκτο 89αρι της UTA)αν ήθελε κάποιος να φτιάξει ενα 500αρι του kevin schwantz. Εχω και εγω το αντιστοιχο του 93. Με λιγη εξτρα δουλιτσα για να διορθωθουν καποια λαθη της S-27 τα κιτ αυτα μπορουν να αποφερουν ενα αξιοπρεπες μοντελο. ελπιζω καποια στιγμη να μας το παρουσιασεις. 
