Post by gtziaf on Sept 6, 2019 14:28:20 GMT 2
Το σημείο καμπής – F1 1967 season
Το 1967 διεξήχθη το 18ο πρωτάθλημα στην ιστορία της Formula 1, που έμελλε να είναι το τελευταίο μιας περιόδου όπου ο ρομαντισμός κι ο κίνδυνος, ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του σπορ. Το 1967 ήταν η τελευταία χρονιά πριν την εμφάνιση των αεροτομών, η τελευταία χρονιά που τα μονοθέσια είχαν μόνο μηχανική και όχι αεροδυναμική πρόσφυση, οπότε η διατήρηση τους στο δρόμο, ήταν αποκλειστικά έργων των χεριών του οδηγού τους. Ήταν επίσης, το τέλος μιας εποχής αφού όλοι οι αγώνες διεξήχθησαν κάτω από μηδενικά μέτρα ασφάλειας. Από το 1968 κι ύστερα, άρχισαν να εμφανίζονται μπαριέρες, ασθενοφόρα και να μην διεξάγονται αγώνες π.χ. υπό ομίχλη. Τέλος, όλα τα αυτοκίνητα ήταν βαμμένα στα αγωνιστικά χρώματα της χώρας από την οποία προερχόταν, χωρίς καθόλου αυτοκόλλητα χορηγών. Πράσινα για τους Βρετανούς, κόκκινα για τους Ιταλούς, άσπρα για τους Ιάπωνες, μπλε για τους Αμερικανούς κ.ο.κ. Την επόμενη χρονιά η Lotus έβαψε τη 49 στα χρώματα της gold leaf και οι τσιγαράδες μονοπώλησαν για την επόμενη 25ετία, την μορφή των αγωνιστικών.
Το 1967 ήταν η χρονιά ορόσημο, το σημείο καμπής προς την εξέλιξη της φόρμουλα στο σπορ που γνωρίζουμε σήμερα ή πιο απλά το τελευταίο «ερασιτεχνικό» πρωτάθλημα F1. Εκτός αυτού όμως, η απλότητα του σχεδιασμού, η μονοχρωμία και η έλλειψη των αεροτομών έδωσαν μερικά από τα πιο όμορφα μονοθέσια στην ιστορία της κορωνίδας του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Ferrari 312 F1 3.0L V12 1967
Ένα από αυτά ήταν η Ferrari 312 με τις χαρακτηριστικές με σχήμα σπαγγέτι απολήξεις των εξατμίσεων στο εσωτερικό του V, ενός υπέροχου, αισθητικά τουλάχιστον, 12κύλινδου κινητήρα.
Το 1966 οι κανονισμοί άλλαξαν για μια ακόμη φορά εισάγοντας τα τρίλιτρα μοτέρ, αλλά στη Ferrari δεν υπήρχε ούτε ο χρόνος, ούτε και τα χρήματα για την εξέλιξη μιας νέας κινητήριας μονάδας, οπότε χρησιμοποιήθηκε αυτός της νικήτριας του Le Mans, 275 P2. Η μετατροπή του σε μονάδα F1 δεν ήταν τόσο επιτυχημένη με την αξιοπιστία του να είναι η αχίλλειος πτέρνα του. Στην έκδοση του ’67 απέδιδε 390 άλογα στις 10000 στροφές, 90 περισσότερα από την πρώτη έκδοση του ’66. Επίσης, το σασί ελάφρυνε κατά 50 κιλά πλησιάζοντας το όριο των 500 που έθεταν οι κανονισμοί της εποχής.
Παρά τις ελπιδοφόρες αλλαγές, η φυγή του πρωταθλητή John Surtees μαζί με μια ομάδα μηχανικών, ο θάνατος του 2ου οδηγού της ομάδας, Lorenzo Bandini, στο Μονακό και η αποχώρηση του Mike Parkes λόγω των εγκαυμάτων που είχε αποκομίσει από το ατύχημα στο Spa, άφησε την ομάδα με έναν οδηγό, για το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν, στερώντας ουσιαστικά τις ελπίδες για διάκριση.
Το 1967 διεξήχθη το 18ο πρωτάθλημα στην ιστορία της Formula 1, που έμελλε να είναι το τελευταίο μιας περιόδου όπου ο ρομαντισμός κι ο κίνδυνος, ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του σπορ. Το 1967 ήταν η τελευταία χρονιά πριν την εμφάνιση των αεροτομών, η τελευταία χρονιά που τα μονοθέσια είχαν μόνο μηχανική και όχι αεροδυναμική πρόσφυση, οπότε η διατήρηση τους στο δρόμο, ήταν αποκλειστικά έργων των χεριών του οδηγού τους. Ήταν επίσης, το τέλος μιας εποχής αφού όλοι οι αγώνες διεξήχθησαν κάτω από μηδενικά μέτρα ασφάλειας. Από το 1968 κι ύστερα, άρχισαν να εμφανίζονται μπαριέρες, ασθενοφόρα και να μην διεξάγονται αγώνες π.χ. υπό ομίχλη. Τέλος, όλα τα αυτοκίνητα ήταν βαμμένα στα αγωνιστικά χρώματα της χώρας από την οποία προερχόταν, χωρίς καθόλου αυτοκόλλητα χορηγών. Πράσινα για τους Βρετανούς, κόκκινα για τους Ιταλούς, άσπρα για τους Ιάπωνες, μπλε για τους Αμερικανούς κ.ο.κ. Την επόμενη χρονιά η Lotus έβαψε τη 49 στα χρώματα της gold leaf και οι τσιγαράδες μονοπώλησαν για την επόμενη 25ετία, την μορφή των αγωνιστικών.
Το 1967 ήταν η χρονιά ορόσημο, το σημείο καμπής προς την εξέλιξη της φόρμουλα στο σπορ που γνωρίζουμε σήμερα ή πιο απλά το τελευταίο «ερασιτεχνικό» πρωτάθλημα F1. Εκτός αυτού όμως, η απλότητα του σχεδιασμού, η μονοχρωμία και η έλλειψη των αεροτομών έδωσαν μερικά από τα πιο όμορφα μονοθέσια στην ιστορία της κορωνίδας του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Ferrari 312 F1 3.0L V12 1967
Ένα από αυτά ήταν η Ferrari 312 με τις χαρακτηριστικές με σχήμα σπαγγέτι απολήξεις των εξατμίσεων στο εσωτερικό του V, ενός υπέροχου, αισθητικά τουλάχιστον, 12κύλινδου κινητήρα.
Το 1966 οι κανονισμοί άλλαξαν για μια ακόμη φορά εισάγοντας τα τρίλιτρα μοτέρ, αλλά στη Ferrari δεν υπήρχε ούτε ο χρόνος, ούτε και τα χρήματα για την εξέλιξη μιας νέας κινητήριας μονάδας, οπότε χρησιμοποιήθηκε αυτός της νικήτριας του Le Mans, 275 P2. Η μετατροπή του σε μονάδα F1 δεν ήταν τόσο επιτυχημένη με την αξιοπιστία του να είναι η αχίλλειος πτέρνα του. Στην έκδοση του ’67 απέδιδε 390 άλογα στις 10000 στροφές, 90 περισσότερα από την πρώτη έκδοση του ’66. Επίσης, το σασί ελάφρυνε κατά 50 κιλά πλησιάζοντας το όριο των 500 που έθεταν οι κανονισμοί της εποχής.
Παρά τις ελπιδοφόρες αλλαγές, η φυγή του πρωταθλητή John Surtees μαζί με μια ομάδα μηχανικών, ο θάνατος του 2ου οδηγού της ομάδας, Lorenzo Bandini, στο Μονακό και η αποχώρηση του Mike Parkes λόγω των εγκαυμάτων που είχε αποκομίσει από το ατύχημα στο Spa, άφησε την ομάδα με έναν οδηγό, για το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν, στερώντας ουσιαστικά τις ελπίδες για διάκριση.
, άλλα λόγω δουλειάς έπρεπε να περιμένει.
